Arturo Devarda był włoskim chemikiem, który przeszedł do historii dzięki opracowaniu reakcji nazwanej jego nazwiskiem – reakcji Devardy. Reakcja ta polega na redukcji azotanów do amoniaku przy użyciu specjalnego stopu metali znanego jako „stop Devarda”.

Badania naukowe
Głównym wkładem Devardy w dziedzinę chemii było opracowanie reakcji, która pozwala na redukcję azotanów do amoniaku przy pomocy specjalnie przygotowanego stopu. Jego prace nad tą reakcją doprowadziły do stworzenia metody analitycznej, która jest nadal używana w laboratoriach na całym świecie.

Stop Devarda to stop aluminium, miedzi i cynku, który jest używany głównie w analizie chemicznej jako reduktor. Najbardziej znane zastosowanie tego stopu to redukowanie jonów azotanowych (NO₃⁻) do amoniaku w próbce.

Skład
Podstawowy skład stopu Devarda to:

Aluminium (Al) – około 45-50%
Miedź (Cu) – około 45-50%
Cynk (Zn) – małe ilości, zazwyczaj poniżej 5%

Właściwości
Stop Devarda ma kilka unikalnych właściwości, które czynią go użytecznym w analizie chemicznej:

Reduktor: Jego główną cechą jest zdolność do redukowania pewnych związków chemicznych, w szczególności azotanów.
Reaktywność: Stop jest bardzo reaktywny, co oznacza, że musi być przechowywany w szczelnych pojemnikach, aby zapobiec reakcji z powietrzem czy wilgocią.

Zastosowania
Główne zastosowanie stopu Devarda to analiza chemiczna:

Redukcja azotanów: Jest używany do redukowania azotanów do amoniaku w obecności wodorotlenku sodu. Powstały amoniak jest następnie kwantyfikowany za pomocą odpowiednich metod.
Analiza chemiczna: Może być używany w innych metodach analizy chemicznej, które wymagają silnego reduktora.

Bezpieczeństwo
Z powodu swojej reaktywności stop Devarda musi być przechowywany z dala od źródeł wilgoci i powietrza. Może reagować z wodą, uwalniając wodór, co stanowi potencjalne zagrożenie wybuchowe. Należy zachować ostrożność podczas pracy z tym stopem i stosować odpowiednie środki ochrony osobistej.

Dziedzictwo
Choć reakcja Devardy może wydawać się niszową metodą w świecie nauki, jej wpływ na dziedzinę chemii analitycznej jest niezaprzeczalny. Dzięki temu odkryciu wiele laboratoriów może skutecznie badać obecność azotanów w różnych próbkach.

Źródła
„Modern Methods of Chemical Analysis” – P.W. Carr, 1991.
„Classical Methods in Analytical Chemistry” – Satinder Ahuja, Neil Jespersen, 2001.
„Analytical Chemistry: Principles and Techniques” – Larry G. Hargis, 1988.